Andrea Sangiacomo over "relatieve autonomie" bij Spinoza
Op 19 maart 2014 gaf Andrea Sangiacomo (University of Groningen) een college in het kader van het Laboratorio di Filosofia Pratica van de Facoltà di Filosofia Università Vita-Salute San Raffaele over
"Aspetti e autonomia relazionale in Spinoza"
Hij werd ingeleid en de discussie werd geleid door Eleonora Viganò van die UniSR
Vandaag werd door deze Facoltà di Filosofia UniSR het eerste deel ervan op Youtube gebracht. Ik breng het hier graag voor degenen die Italiaans verstaan. Ik had graag willen kunnen volgen hoeveel zijn uitleg van de "relatieve autonomie" gemeen heeft met de relatieve "Selbigkeit" zoals Wolfgang Bartuschat die bij Spinoza ziet en die hier vaker in blogs aan de orde is gesteld.
Op de website van de Facoltà di Filosofia UniSR vond ik dit ABSTRACT
Spinoza è famoso per aver difeso una forma radicale di monismo e necessitarismo, alla base di un’altrettanto radicale negazione del libero arbitrio. Da questo punto di vista, è stato spesso inteso come uno dei più fieri avversari di ogni forma di autonomia degli individui. Nonostante ciò, l’intervento si proporrà di indicare come Spinoza tenti invece di articolare una concezione alternativa dell’autonomia, capace di pensare il modo in cui gli individui, seppur necessitati, riescono a realizzare una loro propria natura nella cooperazione con altri e nell’ambito di reti causali complesse. Le conseguenze principali di tale impostazione, su cui si richiamerà l’attenzione, sono almeno tre: 1) una concezione “relazionale” dell’autonomia e della razionalità individuali; 2) una diversa valutazione del ruolo che gli affetti possono giocare per supportare o ostacolare l’autonomia degli individui; 3) la possibilità di articolare criteri più complessi e raffinati per valutare l’ammissibilità di interferenze paternalistiche nell’ambito di una politica ispirata a principi liberali.
[in vertaling m.b.v. Google.translate en Bing]
Spinoza is beroemd om een radicale vorm van monisme en necessitarisme, op grond waarvan hij een even radicale ontkenning van de vrije wil verdedigde. Vanuit dat oogpunt is hij vaak gezien als een van de grootste tegenstanders van elke vorm van autonomie van individuen. Niettemin zal de interventie erop gericht zijn om te laten zien hoe Spinoza probeert in plaats daarvan een alternatieve conceptie van autonomie te verwoorden, een die in staat stelt om na te denken over de manier waarop die individuen, zelfs noodzakelijkerwijs, hun eigen aard in samenwerking met anderen en binnen complexe causale netwerken verwerkelijken. De belangrijkste gevolgen van deze aanpak, waarop de aandacht zal worden gevestigd, zijn ten minste drievoudig: 1) een concept van "relationele" autonomie en individuele rationaliteit, 2) een andere beoordeling van de rol die de affecten kunnen spelen bij het ondersteunen of belemmeren van de autonomie van het individu, en 3) de mogelijkheid om meer complexe en verfijnde criteria te verwoorden voor de beoordeling van de ontvankelijkheid van paternalistische inmenging in een beleid geïnspireerd door liberale principes.
{Dit laatste punt klinkt zo vaag dat de vertaling wel niet zal kloppen]
De volgende delen verschenen kort daarna op Youtube. Die haal ik niet binnen - ik volsta met de links erheen: deel twee en deel drie.
